Η κρίση δεν είναι λάθος των Ελλήνων

Ο Άλεξ Καλλίνικος, καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο King’s College του Λονδίνου, εκδότης της επιθεώρησης «International Socialism» και μέλος της κεντρικής επιτροπής του βρετανικού SWP, μιλά στο tvxs για την κρίση στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Αναλύει τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης, το ρόλο του ΔΝΤ και τις πολιτικές πτυχές της κρίσης. Εξηγεί τις προοπτικές της αμερικανικής ηγεμονίας και τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας. Τέλος, περιγράφει το ρόλο της ριζοσπαστικής αριστεράς και τις βασικές αρχές ενός εναλλακτικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος.
Θεωρείτε ότι η κρίση της Ευρωζώνης είναι μια κρίση που δημιουργήθηκε από την Ελλάδα; 
 Υπάρχουν δύο επίπεδα στην κρίση. Αρχικά, ήταν κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εξαιτίας της μαζικής συσσώρευσης ιδιωτικού χρέους. Το κράτος ήρθε να σώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά, προκειμένου να το καταφέρει, δανείστηκε και ξόδεψε σε γιγαντιαία κλίμακα. Κι έτσι προέκυψε μια κρίση δημοσίου χρέους. Αυτή η κρίση είναι γενική, και όχι ελληνική. Αν κοιτάξει κανείς τη σχέση μεταξύ του ελλείμματος του προϋπολογισμού και του εθνικού εισοδήματος, το πρόβλημα είναι εξίσου μεγάλο στη Βρετανία όσο και στην Ελλάδα. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους η κρίση αναπτύχθηκε πρώτα στην Ελλάδα, που σχετίζονται κυρίως με τις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες έχουν λιγότερη εμπιστοσύνη στην ικανότητα της άρχουσας τάξης να μειώσει το έλλειμμα. Δεύτερον, αν κάποιος κοιτάξει την Ευρωζώνη, θα διακρίνει ένα βαθύ δομικό πρόβλημα. Από τη μία πλευρά, υπάρχει η Γερμανία, η οποία είναι μια γιγαντιαία μηχανή εξαγωγών και όπου η άρχουσα τάξη συμπιέζει βάναυσα το κόστος εργασίας την τελευταία δεκαετία. Ιδιαίτερα οι μικρότερες οικονομίες της Eυρωζώνης, οι οποίες για τη Γερμανία αποτελούν σημαντικές αγορές (τα 2/3 των γερμανικών εξαγωγών γίνονται εντός της Ευρωζώνης), αγοράζουν τα γερμανικά προϊόντα σε μεγάλο ποσοστό με χρήματα που δανείζονται κυρίως από τις γερμανικές, αλλά και από τις γαλλικές τράπεζες. Το δομικό πρόβλημα έγκειται στη συνύπαρξη αυτής της εξαιρετικά δυνατής εξαγωγικής οικονομίας με τις πιο αδύναμες οικονομίες, τις οποίες η Γερμανία χρειάζεται ως νέες αγορές, λέγοντας παράλληλα ότι «πρέπει να γίνουν σαν κι εμάς, να γίνουν πιο ανταγωνιστικές» -κάτι που όμως είναι αδύνατο να επιτευχθεί. Νομίζω ότι η κρίση έχει μια διάσταση παγκόσμια, αλλά και μια ιδιαίτερη, ευρωπαϊκή διάσταση. Τίποτα από τα δύο δεν είναι λάθος της Ελλάδας ή των Ελλήνων.
Προκειμένου να βρεθεί λύση στην κρίση, κλήθηκε το ΔΝΤ, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ευρύτερο ευρωπαϊκό επίπεδο. Την ανάμειξη του ΔΝΤ τη βλέπετε θετικά, αρνητικά ή ως αναμενόμενη εξέλιξη;
Το ΔΝΤ έχει φρικτή ιστορία στην επιβολή προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής. Υπό αυτή την έννοια, η εμπλοκή του δεν αποτελεί θετική εξέλιξη. Νομίζω ότι είναι αντανάκλαση της αδυναμίας της Ευρωζώνης. Αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους στο ότι μπορούν να επιβλέπουν τις κρατικές δαπάνες στις διάφορες χώρες. Με άλλα λόγια, η ανάμειξη του ΔΝΤ είναι συνέπεια της αποτυχίας του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Αυτό και πάλι αντικατοπτρίζει τις δομικές αδυναμίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η άνιση ανάπτυξη μεταξύ της Γερμανίας και των πιο αδύναμων οικονομιών. Πρόβλημα είναι επίσης ότι, προκειμένου να λειτουργήσει μία τέτοια ένωση, πρέπει να έχει τη στήριξη ενός κράτους με τη δυνατότητα να δανείζεται, να ξοδεύει και να επιβάλει φόρους. Επειδή η ΕΕ δεν είναι κράτος, οι διαφορετικές εθνικές κυβερνήσεις κυριαρχούν στις προσπάθειες αντιμετώπισης της κρίσης. Εξ ου και κάνουμε λόγο γι’ αυτό που θέλει η Γερμανία, κι όχι αυτό που θέλει η Ευρωζώνη ή η ΕΕ. Επειδή τα πάντα κυριαρχούνται από τις εθνικές κυβερνήσεις. Το ΔΝΤ, το οποίο έχει εμπειρία στο να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους κρίσεις, καλύπτει το κενό που αφήνει η αδυναμία της Ευρωζώνης.
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο tvxs της Κυρ 23/05/2010 (http://tvxs.gr)